Zagubieni w Tokio

To już trzecia po "Bezsenności w Tokio" i "Singapur czwarta rano" powieść Marcina Bruczkowskiego. Pierwszą połknęłam błyskawicznie, niedosypiając i niedojadając, bo autobiograficzne wspomnienia autora ze swego pobytu w Japonii były fascynujące i spisane lekkim piórem. Akcja drugiej rozgrywała się w Singapurze, a bohaterem nie był już sam autor, i to niestety zaważyło u mnie na mniejszej "poczytalności" powieści.

"Zagubieni w Tokio" to ponownie historia Polaka w Tokio, Michała Jachimczyka, który szuka swego japońskiego przyjaciela zaginionego w niewyjaśnionych okolicznościach. Bruczkowski pojawia się kilkakrotnie, żeby wspomóc rodaka w poszukiwaniach lub udzielić mu ogólnożyciowego wsparcia jak to gaijin gaijinowi na obczyźnie. Ponownie spotykamy też rubasznego Irlandczyka Sean'a, który ustatkował się w Japonii i założył rodzinę, jednak nic nie stracił ze swego uroku z pierwszej książki Bruczkowskiego.

Intryga została bardzo zgrabnie zakręcona a cała historia jest podobno oparta na wydarzeniach autentycznych, co dodatkowo daje czytelnikowi do myślenia, biorąc pod uwagę, że w książce pojawiają się: masoni, yakuza, tajne inżynierskie projekty badawcze, szalona zakochana kobieta, przepis na prawdziwy katsudon i mnóstwo ciekawostek o Japonii i Japończykach, tak cennych dla każdego japanofila (jak ja *^^*).

Ponieważ Bruczkowski nie może wciąż tylko pisać swoich wspomnień z pobytu w Japonii, pozostaje nam czytać jego powieści z innymi bohaterami, ale w tych samych realiach.