piątek, 19 czerwca 2009

Dobranocka

Jest takie staroświeckie słowo "zmanierowany". Nie wiem, czy ktoś go jeszcze używa, ale ja użyję, bo prawie każdy z bohaterów "Dobranocki" Agnieszki Niezgody jest właśnie zmanierowany i pretensjonalny.

Rozumiem i pochwalam kupowanie markowych rzeczy, bo te przeważnie są bardzo dobrej jakości i długo nam posłużą, natomiast bawi mnie do rozpuku kupowanie markowych ciuchów i epatowanie otoczenia metką z nazwą projektanta, a głównie tym zajmują się Maja, Tola i Gosia. Również ostrym imprezowaniem do utraty przytomności, przy pomocy alkoholu i narkotyków oraz polowaniem na faceta - najbardziej ognistego ogiera przy forsie.

Przyjaciółki, mimo, że mają około 30-stki i dużo większe możliwości finansowe, zatrzymały się na poziomie głupich nastolatek (podkreślam słowo głupich, bo o takie nastolatki mi chodzi, nie o te normalne). Na przykład Gosia nie ma żadnych skrupułów, żeby na wakacjach oddawać się uciechom cielesnym ze świeżo poznanymi panami z pokoju obok, wliczając w to orgię w pijackim widzie, natomiast jest święcie oburzona, kiedy przyłapuje swojego narzeczonego na romansie (filozofia Kalego). Nie wspominając już o nagłym ataku strachu i wyrzutów sumienia u Majki, kiedy odważa się zrobić sobie badania na HIV, bo nagle dociera do niej, że jest w grupie dużego ryzyka z powodu swojego stylu życia.

Ale przyjrzyjmy się otoczeniu naszych bohaterek, ono nie odbiega daleko od ich poziomu. Na przykład mężczyźni, którzy pojawiają się w życiu Majki, to same dziwadła: wakacyjny żigolak, narcystyczny sado-masochista, jednostka uzależniona od portalu randkowego, nudny mamisynek, ideał mężczyzny niestety w szczęśliwym związku okraszonym potomstwem, który bez skrupułów i w kompletnej tajemnicy zdradza żonę. A może to jest obecnie norma społeczna?
Acha, jest jeszcze dwóch mężczyzn: Rumcajs, świeżo eks mąż Majki i Gucio, jej przyjaciel, któremu wydawało się, że jest między nimi coś więcej. Jednak ci dwaj szybko schodzą ze sceny, są chyba zbyt normalni jak na fabułę tej książki.

A co powiecie na sytuację rodziców Majki - kiedy matka dowiaduje się, że ma raka piersi, postanawia za wszelką cenę utrzymać chorobę w tajemnicy przed mężem, który właśnie wyjeżdża na serię odczytów do RPA na kilka miesięcy, żeby nie psuć mu wyjazdu i ochronić go przed trudną rzeczywistością poważnej choroby i koniecznością fizycznej opieki i wsparcia psychicznego swojej żony...

Czytałam tę książkę niczym bajkę o żelaznym wilku - nie znam takich kobiet i mężczyzn, nie obracam się w takim towarzystwie, ich priorytety są mi dalekie*, i zastanawiam się, czy tacy ludzie naprawdę istnieją? Pewnie tak, bo inaczej nie pojawialiby się na kartach książek. Od razu też przychodzi mi do głowy pytanie, jakby to było prowadzić takie życie - martwić się tylko tym, czy mam aktualnie modną markową torebkę lub czy uda mi się załatwić porcję kokainy na wieczorną imprezę, bo bez tego nie ma zabawy. Może moje życie w oparach alkoholu i drogich perfum byłoby przyjemniejsze? (Prostsze? Płytsze? ~^^~)

Na okładce jest napisane, że to "seks w wielkim mieście w klimatach lajfstajlowej warszawki". Nie jestem jednak przekonana, czy autorka osiągnęła zamierzony cel dorównania amerykańskiemu pierwowzorowi. Serial z Carrie Bradshaw oglądałam niczym kolorową bajkę, nierzeczywistą, bo kulturowo odległą, a po przeczytaniu "Dobranocki" pozostał mi niesmak, tym bardziej, że ta opowieść do niczego nie prowadzi - nie ma tu ani happy endu, ani sad endu, rozstajemy się z główną bohaterką w pewnym wybranym przez autorkę momencie jej życia, ale równie dobrze moglibyśmy ten moment wylosować na chybił trafił. Szczerze mówiąc nie rozumiem sensu napisania tej książki.

_____________________________________
*oprócz stanowiska Majki, która twierdzi, że nie warto jeść byle jakiego jedzenia, zdrowiej i smaczniej jeść droższą żywność pierwszorzędnej jakości w mniejszych ilościach lub rzadziej. *^v^*

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz