Radio Yokohama

Marcin Bruczkowski napisał do tej pory cztery książki i odgraża się, że napisze jeszcze sześć. Szczerze mówiąc, nie mogę się ich doczekać! *^v^*
"Radio Yokohama" to najnowsza i jak do tej pory moja ulubiona nieautobiograficzna powieść tego autora (jednak "Bezsenność w Tokio" wciaż jest u mnie na pierwszym miejscu).

Chciałem napisać książkę o tym, jak i dlaczego ludzie się nie słuchają. I nie rozumieją.
A przy okazji pokazać, że te same zjawiska i sytuacje obserwowane przez dwie osoby - mężczyznę i kobietę, narratorów książki - postrzegane i zapamiętywane są zupełnie inaczej.

W tym celu Bruczkowski nawiązał współpracę z Moniką Borek, która stworzyła postać Amandy, i w trakcie lektury chwilami poznajemy te same wydarzenia oglądane z dwóch perspektyw - damskiej i męskiej, a czasami ich punkty widzenia się dopełniają dla lepszego zrozumienia sytuacji. Na początku trochę irytowały mnie partie Amandy, bo teksty pisane przez innego autora różnią się od pierwotnego tekstu i wprowadzają dysonans w czytaniu, ale potem zrozumiałam, że przecież o to właśnie chodziło - o pokazanie tych samych wydarzeń oczami dwojga różnych osób, więc te różnice są jak najbardziej uzasadnione i właściwe.

Akcja toczy się w tajemniczym, rozbudowanym na wszelakie sposoby, pełnym zakamarków gmachu Radia Yokohama - rozgłośni radiowej i studia nagraniowego, zaludnionego grupą składającą się z oryginalnych, pełnych charakteru postaci ludzkich i zwierzęcych (i jednego ducha! *^v^*). To nie jest książka, która dąży do jakiegoś spektakularnego końca, dla którego niecierpliwie przewraca się każdą kolejną kartkę, ale i tak nie mogłam jej odłożyć na później i kończyłam ją wczoraj ok. 2 w nocy, bo skoro cały dzień ją podczytywałam w każdej wolnej chwili, to już nie warto było odkładać końcówki na następny dzień. ~^^~ Jak zwykle u Bruczkowskiego, świat przesiąknięty jest Japonią - zachowaniami bohaterów, obyczajami, przesądami, kuchnią, a wszystko to widziane z perspektywy bohaterów gaijinów - Polaka Marcina Bosia i Kanadyjczyka Andrew Allena.
Gorąco polecam i już żałuję, że ta powieść jest już za mną, a nie, że wciąż czeka na mnie na stosie "do przeczytania". *^v^*